Trouwen in Kaapverdië

Het huwelijk is iets dat ongeacht geslacht en religie, iets dat een droom is voor veel mensen, en het verwezenlijken van die droom heeft zijn protocollen zowel in religieuze als in civiele zin in elk land, en in Kaapverdië is het niet anders. Hoewel huwelijken zeldzaam zijn op Kaapverdië, zijn de meesten katholiek. Degenen die willen trouwen, moeten dit persoonlijk verklaren, of via een wettelijke vertegenwoordiger (van de bruidegom en de gemachtigde), bij een bevolkingsregister of bevolkingsdelegatie en dit leidt tot het starten van het huwelijksproces. Slechts een van de bruiloftspartners (verloofde, verwante woorden, gehuwd, ondernemer, getuige) kan worden vertegenwoordigd door een gemachtigde.

Zij die in Kaapverdië een aanvraag kunnen indienen, zijn de aanstaande echtgenoten, ongehuwde volwassen burgers die geïnteresseerd zijn en die geen psychische stoornissen of beruchte geestesziekte hebben; Advocaat. Het huwelijk kan worden voltrokken bij elk burgerlijke stand.

Identificatiedocument voor de echtgenoten (identiteitskaart) en paspoort of ander gelijkwaardig document voor niet-ingezetenen;
Geboortecertificaat van de echtgenoten;
Kopie van identiteitsdocumenten van twee getuigen.

Identiteitsdocumenten voor de echtgenoten (identiteitskaarten) en paspoort of ander gelijkwaardig document voor niet-ingezetenen;
Paspoort of gelijkwaardig document;
Geboortecertificaat van de echtgenoten, geldig gedurende 6 maanden;
Bewijs van bekwaamheid om te trouwen, geldig gedurende 6 maanden;

Certificaten of documenten die in een vreemde taal zijn opgesteld, moeten behoorlijk worden vertaald en de vertaling moet worden gecertificeerd.
Als de buitenlander de Portugese taal niet beheerst en de ambtenaar de taal waarin hij spreekt niet beheerst, moet er een tolk worden aangesteld.

Op Kaapverdië is de dominante religie het christelijke katholicisme. Huwelijken zijn zeldzaam, maar wanneer ze worden gevierd, zijn ze groots en meeslepend. Gevierd met feesten die dagenlang duren. Oorspronkelijk op eilanden zoals Santiago werd het huwelijk niet besproken als een huwelijk, maar als een vereniging van banden, huizen en partnerschap, van verwantschap en wederzijdse hulp tussen de betrokkenen, beschouwd als essentieel in het traditionele Kaapverdische gezin. Het is dan ook niet vreemd dat er binnen families ‘broers’ zijn die geen bloedverwanten zijn maar zijn opgegroeid als zodanig, met dezelfde rechten.

Dit zijn feiten die het huwelijk buitengewoon maken en het tot een nobele daad verheffen. Een voorrecht om de daad van liefde te vieren, maar voorafgaand aan de ceremonie moesten de verloofden de goedkeuring van de ouders van de bruid krijgen, die positief of negatief kon zijn, en wanneer het huwelijk niet werd geaccepteerd. Mannen drukten dit uit met een afschuwelijke daad, door de bruid te ontvoeren (of met haar weg te rennen). Wanneer de ontmaagding van de jonge vrouw al had plaatsgevonden, keerde de man terug om de familie op de hoogte te brengen van de ontvoering of vermeende ontvoering en te zien wat er was gebeurd, wat vaak leidde tot het huwelijk van het paar. Een zeer patriarchale daad, maar in sommige landen vrij gebruikelijk, niet alleen hier op Kaapverdië.

Maar terug naar de bruiloften, na de goedkeuring van de ouders van de bruid, beginnen de voorbereidingen na de zegening van de priester in de kerk. Het was gebruikelijk dat de ouders de zegening thuis gaven (de mannen werden buiten het huis gezegend omdat zij werkten, en de vrouw binnen omdat zij voor het gezin zorgde) en dat de familie van de bruidegom thuis was om de bruid te verwelkomen toen ze bij de kerk aankwam. De festiviteiten zouden

daar de hele nacht doorgaan en de dagen daarna, met dansen, veel traditioneel eten, zoals het slachten van dieren voor verschillende gerechten.

De “copo de água” (glas water)

Wordt geserveerd bij het huis van de ouders van de bruid. In het midden van het feest verdwijnt ze, maar er zit een formeel proces achter. Mensen wachten op een half-verborgen plek om weg te komen met de bruid, die tot de familie van de bruidegom behoort. Samen met de vluchteling nemen ze hun koffer of “bundel” met hun bezittingen mee. De moeder huilt wanneer ze het vertrek van haar dochter voelt, als verlies van een familielid. Het feest gaat verder bij de ouders van de bruidegom, die hun familie-element zien groeien met de komst van de nieuwe schoondochter, die als een dochter wordt behandeld.

Het katholicisme keurt echtscheiding af, dus gescheiden personen kunnen niet trouwen in de katholieke kerk. De priester voltrekt de ceremonie, zegent het paar en het hele proces wordt getuigd door de sponsors en gasten die de viering bijwonen. Na de ceremonie ontvangen de echtgenoten groeten van de gasten met een feest. De bruid draagt een witte jurk (de meer gedurfde opteren voor andere kleuren, geen probleem) en de bruidegom een kostuum. Aan het einde van het feest gooit de bruid haar boeket naar de ongetrouwde vrouwen en degene die het vangt, wordt verondersteld de volgende bruid te zijn.