Kaapverdische literatuur, het resultaat van de liberalisering van het onderwijs in het midden van de negentiende eeuw, kwam van een generatie intellectuelen, vooral schrijvers, die hun aanwezigheid in Kaapverdië in de negentiende eeuw begonnen te voelen met de poëtische productie van Eugènio Tavares (1867) -1930). Deze dichter is geboren en getogen in Brava, ondergedompeld in een weinig ongewone intellectuele omgeving, en had als leraar de populaire filosoof Josè Rodrigues Aleixo, die alleen woonde op het strand van Aguada (achtervolgd door Eugenio om redenen van liefde), naast uitstekende pedagogen, eerst in de privéschool en later in verschillende privécursussen.
De Claridade-beweging (1936-1937 en 1947-1960) heeft tot dusver een krachtige kracht van de Kaapverdische intelligentsia gekenmerkt, dankzij negen uitgaven van een onregelmatig tijdschrift, maar zeer goed in staat om een nieuwe persoonlijkheid te definiëren die door de Kaapverdianen werd aangenomen. Manuel Lopes, van S. Vicente (1907-2005), Baltazar Lopes da Silva, van S. Nicolau (1907-1989) en Jorge Barbosa, van Santiago (1902-1971), de mentoren van deze echte autonome vlag, verklaarden zonder aarzeling het belang van het Creools in de Kaapverdische eigenaardigheid, dit initiatief versterkend met werken gericht op het uitlokken van generaties studenten, het bewustzijn van de Creoolse specificiteit, met diepe wortels al in de zestiende eeuw, maakte indruk op een beslissend punt in de culturele geschiedenis van Kaapverdië.
Het tijdschrift heette Clarity – Magazine of Art and Literature (tijdschrift voor kunst en literatuur), een legende die ruimschoots gerechtvaardigd werd door het scala aan behandelde onderwerpen: poëzie, roman, verhalen vertellen, roman, literaire kritiek, muziek en dans, schilderen en tekenen, geschiedenis en geografie, en zelfs sociologische analyse.
De generatie van Clarity werd gevolgd door een andere hefboom van schrijvers en denkers die probeerden te breken met de verzoenende stijl van de beweging, waaronder Amilcar Cabral, de grote leider van de onafhankelijkheidsbeweging (PAIGC) en Corsino Fortes.
Meer recentelijk bloeide een nieuwe reeks schrijvers, vertellers en dichters op, zoals Germano Almeida, Germano Lima, Daniel Pereira, Vera Duarte, Mario Lúcio Sousa, Ludgero Correia en vele anderen, die deel uitmaken van een grote groep landgenoten die bevestigen Kaapverdië als een natie van talrijke erfgenamen van degenen die iets meer dan een eeuw geleden het avontuur van het schrijven begonnen. Armènio Vieira, onlangs bekroond met de Camões-prijs, is een dichter die drinkt van de Europese literatuur en een autonome richting volgt van de over het algemeen nationalistische keten van Kaapverdische literatuur ter bevestiging van een groeiend pluralisme.
